Chicago Blues Festival Dag 2 Chicago (08 t.e.m. 10-06-2018) reporter & photo credits: Paul J (NL+F) info organisation: Chicago Blues Festival © Rootsville 2018

Vroeg in de morgen is de regen als eerste op de afspraak, gelukkig komt er verandering in wanneer we aan de ingang van het festival aankomen. We beginnen onze tweede dag van het Chicago Blues Festival op de BUDWEISER CROSSROADS STAGE met Dave Herrero Band.

Dave Herrero groeide op in een klein stadje buiten Tampa FL. Zijn kennismaking met de blues kwam er door een familievriend door naar de lokale bars te gaan en concerten bij te wonen van onde rmeer Johnny Winter en Lucky Peterson. Herrero kende zijn start in de professionele blues scène in 1996. Later verhuisde hij richting Austin TX en ging hij bij Archie Bell en de Drells spelen. In Austin verdiepte hij zich snel in de muziekgemeenschap en speelde met Gary Clark Jr., Charlie Sexton, Lazy Lester, Matt Powell en Seth Walker terwijl hij de Blues Society of Austin oprichtte met vrienden, Mark "Kaz" Kazanoff , Nancy Coplin en Nicole Shiro. Het was in Austin dat Dave zich toelegde op zijn gitaarspel, zang- en songwritingvaardigheden, die hij toen meenam naar Chicago. In zijn gezelschap hier is er violiste Anne Harris die we een tijdje geleden in de 'Spirit of 66' zagen aan de zijde van Otis Taylor. Herrero's rockblues getint met pure blues doen de menigte tijdens de slowbluesjes dansen.

Dan hebben we de verrassing om onze vrienden Mike Wheeler Band te ontmoeten en herrineren we onze gekke uitstapjes en late proeverijen tijdens hun passages in België en Nederland. Ze begeleiden zanger Jackie Scott voor een veel soulvolle set, afgewisseld met vele solo's van Mike's gitaar en bas van Larry Williams.

Jackie Scott is voornamelijk bekend met haar band 'The Houswreckers'. Ze brengt voornamelijk een combinatie van blues met rhythm 'n blues. Haar soulvolle inbreng staat meestal in de spotlights. Hier in Chicago kende Jackie jaren geleden haar kennismaking met de blues.Nellie Travis, Chicago's bluesvrouw en westernblazer en Howlin 'Wolf-sidekick, Eddie Shaw, speelden een belangrijke rol bij de begeleiding van haar in de bluesstijl van Chicago. Jackie Scott en Mike Wheeler dat is entertainment van de bovenste plank.

Vervolgens gaat onze keuze naar de tent MISSISSIPPI JUKE JOINT waar ik Ben Payton op gitaar ontdek, vergezeld van Ina Melnikov op viool en Randy Seppala de "Da Bones Man". Ben Wiley Payton is van Jackson, Mississippi en is een akoestische bluesartiest met roots in de Delta, maar hij is pas een relatief recente bekeerling van de vintage-stijl. Ben werd geboren in het kleine Coila in het heuvellandschap net ten oosten van de Delta en woonde in Greenwood, de rustplaats van Robert Johnson. Tijdens de vroege jaren zestig verhuisde hij als een tiener met zijn gezin naar Chicago verhuisde. Daar viel Payton in de levendige blues- en soulscene van de stad, optredend met artiesten zoals Bobby Rush. In de late jaren 60 rekruteerde jazzpianist Randy Weston Payton voor een verlengd verblijf in een club in Marokko, wat zijn muzikale kijk verbreedde.

Daarna krijgen we hier zeer mooie persoonlijke ontdekking, The Keeshea Pratt Band. Keesha Pratt levert ons een enorme energie tussen soul, rhythm blues & blues. Een geweldig moment dat in de tent de temeratuur enorm doet stijgen. Deze band wist op de recente IBC de eerste prijs weg te kapen als beste band en dat is na het beluisteren van het album 'Believe' (album report) volkomen terecht te noemen. Met meteen deze prijs op haar palmares zal het nog wel een tijdje duren alvorens Europa aan de bak zal komen. Deze Keeshea Pratt is afkomstig van Houston en ontwikkelde eerst haar skills met ol'school Motown te brengen. We stellen vast dat we diva's als Koko Taylor en een Etta James missen maar door het beluisteren van deze Keeshea Pratt stellen we ook vast dat alle hoop nog niet is verloren.

Degene waar ik op wachtte was Eddie Cotton Jr. Iemand die ik met zijn band reeds heb van genoten tijdens zijn periode bij het NOLA Jazzfest. Hij is ook zeeer energie en overstijgt hier de sfeer en waarbij de menigte bijzonder warm reageren op nummers als, "My Babe", "I Play The Blues for You", Thrill is Gone "ter ere van BB King. Deze inwoner van Clinton, Mississippi voelt zich als een vis in het water in de tent met dezelfde naam. Er zal een gedenkwaardige jam volgen die we niet konden beleven omdat het al tijd was om naar MAIN STAGE te gaan waar de plaatsen dun zijn op de eerste rij voor ons werk als paparazzi :-)

Hier beginnen ze de dag met het brengen van het Nationale volkslied door Jackie Scott, een ware sensatie die we een warm hart toedragen. Daarna is het de beurt aan de 'jonge veulens' van Bruce Iglauer en zijn Alligator records. Op he tpodium niemand minder dan Selwyn Birchwood. Sinds zijn passage op diverse festivals in België zoals onder meer Gevarenwinkel en vorig weekend nog op Goezot kennen we deze Birchwood maar al te goed. Zijn blues is fris en aanstekelijk en bevredigt ons met zijn composities van zijn twee cd's. Zijn diepe stemgaat goed samen met deze nieuwe blues van de 21ste eeuw. Selwyn Birchwood met aan zijn zijde de onafscheidelijk bariton sax speler Regi Oliver. Sterk is ook zijn partij op de lapsteel.

Het moment van de 'soul' en al zijn pracht op dit Chicago blues fest kwam er met Willie Clayton. Vergezeld door niet minder dan negen muzikanten, allemaal gekleed in het wit. De nummers zijn legendarisch en de mensen willen meer als "Sittin 'van de Dock of the Bay" en zo volgen er verschillende klassiekers, met zelfs een "Purple Rain". De positieve reactie van het publiek maakt dat Willie hier een geweldige moment kent.

Tijd nu voor een indrukwekkende dosis eerbetoon aan de legendarische Little Walter. Marion Walter Jacobs aka Little Walter wordt gezien als een van de pioniers van de blues en de mondharmonica. Jacobs werd op 1 mei 1930 geboren in Marksville, Louisiana en groeide op in Louisiana in een sharecropper familie met 5 zussen. Hij begon harmonica te spelen toen hij 8 jaar oud was en nadat hij op 12-jarige leeftijd school verliet, zwierf hij rond door de Verenigde Staten als straatmuzikant en vervulde kleine baantjes. Zijn vroege harmonicaspel deed sterk denken aan dat van Sonny Boy Williamson I, welke in die tijd nog leefde en een grote ster was. Dit is bijvoorbeeld sterk terug te horen het nummer als 'Blue baby' dat in 1948 werd opgenomen voor het kleine Ora Nelle Label.

Aan deze tribute werken een hele reeks van de beste mondharmonicaspelers ter wereld mee en dus komen namen als Corky Siegel, G.Geils (van de mythische G.Geil Band), Billy Branch, Rick Estrin en Sugar Blue deze stad binnenvallen. We worden zelfs getrakteerd op een aangrijpend bezoek van de legende Sam Lay. Iedereen geeft zich hier volledig voor het eerbetoon aan wijlen Little Walter en eindigt dit met een apocalyptische "My Babe" van 15 minuten.

Terug naar het hotel waar onze energie ons helaas niet meer toestaat naar Mr Sipp te gaan luisteren in Buddy Guy Legend's, vergezeld van zijn trouwe toetsenist Sam Brady. Mea culpa.

Texte Français

La  pluie est au rendez vous chaque jour, très tôt le matin, puis à l’entrée du Festival, nous avons la chance d’avoir un retournement de situation, avec le soleil qui prend place de plus en plus fort, quitte a nous faire regretter nos sacs assez lourds.
Début des hostilités, pour ce deuxième jour du festival de Chicago, sur la BUDWEISER CROSSROADS STAGE avec Dave Herrero Band accompagné notamment de la violoniste Anne Harris (vue au Spirit il y a un certain temps avec Otis Taylor). Blues rock teinté de blues pur voir de ballades faisant danser les travées en slow.

Ensuite nous avons la surprise de faire des check hands à nos amis du Mike Wheeler Band en se remémorant nos folles sorties et dégustations tardives à chacun de leurs passages en Belgique et aux Pays-bas. Ils accompagnent la chanteuse Jackie Scott pour un set beaucoup plus soul, ponctué de nombreux solos de la guitare de Mike et de basse de Larry Williams, toujours très en forme.
Pour la suite notre choix va plutôt vers la tente MISSISSIPPI JUKE JOINT où je découvre Ben  Payton  à la guitare, accompagné au mieux rythmiquement de Ina Melnikov au Violon et de Randy Seppala le « Da Bones Man » .
Il est suivi par une très belle découverte personnelle, The Keeshea Pratt Band, délivrant une énergie formidable entre soul, blues  rythme & blues. Un grand moment qui a chauffé la tente à blanc.

Celui que j’attendais se présente avec son groupe l’ayant déjà fort apprécié lors de son passage à la Jazzfest de NOLA,  Eddie Cotton Jr ! Lui aussi est dans l’énergie et transcende la foule qui réagi chaleureusement  à chaque morceau, « My Babe », « I Play The Blues for You », Thrill is Gone » en hommage à BB King …pour cet aficionado du King, venant du gospel (son père avait le ministère d’une église).  Ce natif de Clinton dans le Mississippi se retrouve comme un poisson dans l’eau dans la tente du même nom. S’en suivra une jam mémorable que nous n’avons pu suivre car c’etait déjà l’heure de se rendre au  MAIN STAGE ; et les places sont chère pour le premier rang des paparazzis que nous sommes (job oblige).

Ici après l’anthem chanté par Jackie Scott faisant toujours couler un frisson qui serre le cœur même si l’hymne national n’est pas le nôtre, vient sur scène un des derniers poulains de Bruce Iglauer pour la firme Alligator Records, j’ai nommé Selwyn Birchwood ! Son blues est frais et entraînant et nous gratifie de ses compositions issues de ses deux cds. Sa voix grave se mêle très bien à son new blues...
Le moment de la soul dans toute sa splendeur est arrivé avec Willie Clayton accompagné de,  pas moins de neuf musiciens,  tous de blanc vêtus. Les ritournelles sont légions et le peuple en redemande « Sittin’ of the Dock of the Bay » et nombres de classiques sont repris à la suite allant même jusqu’à un « Purple Rain ». La réaction positive du publique galvanise Willie qui s’en donne à cœur joie.

C’est l’heure du  tribute au mythique Little Walter, où toute une pléiade des meilleurs harmonicistes du monde va envahir la MAIN STAGE. Corky Siegel, G.Geils (du mythique G.Geil Band), Billy Branch, Rick Estrin et Sugar Blues. Nous avons droit à une poignante visite de la légende Sam Lay,
que nous avions vu deux jours plutôt au Reggie’s. Chacun y va de son hommage au regretté Walter et se termine sur un apocalyptique « My Babe » de 15 minutes.
Retour à l’hôtel où notre énergie ne nous permet même pas d’aller écouter  Mr Sipp, au Buddy Guy Legend’s, accompagné de son fidèle claviériste Sam Brady, notre regret.